เมื่อ สัปดาห์ที่ผ่านมา ผมได้อุปมาชีวิต 2 เรื่อง ที่ต่อเนื่องกัน น่าสนใจมาก ผมอ่านแล้ว ทึ่ง ในความคิด อ่าน แล้วภูมิใจในคุณค่าของชีวิต
อุปมา เรื่องแรก มีคนเลี้ยงแกะคนหนึ่ง มีแกะอยู่ร้อยตัว และ มีตัวหนึ่งหลงไป เขาละเก้าสิบตัวนั้น ไว้ที่กลางทุ่งหญ้าและไปเที่ยวหา ตัวที่หายไปนั้นจนกว่าได้พบเมื่อพบแล้ว เขา ก็ยกขึ้นใส่บ่าแบกมาด้วย ความชื่น ชมยินดีเมื่อมาถึงบ้านแล้ว ก็เชิญบรรดาเพื่อน ๆ มาพร้อมกันและพูดว่า จงชื่นชมยินดีกับฉัน เพราะฉันได้พบแกะของฉันที่หายไป นั้นแล้ว
ในอุปมา นี้ไม่ได้หมายความว่าแกะอีก 99 ตัวไม่สำคัญ แต่เป็นการเน้นประเด็นว่าคนเลี้ยงแกะคนนี้เห็น คุณค่าของชีวิต แม้เพียง ตัวเดียว ที่หายไป เขาก็จะตามแกะตัวนั้นจนพบ บางคนอาจมองว่า คนเดียวเองทิ้ง ๆ ไปไม่เป็นไรไปบางประเทศมีประชากรมาก อาจ เห็นว่าประหารชีวิตสักคนเป็นไรไป “คิดได้อย่างไร”วลีที่น่า
ประทับใจในอุปมา เรื่องนี้คือคำว่า“เที่ยวหาจนกว่าจะได้พบ เมื่อพบแล้วชื่นชม ยินดี”
คำว่า “จนกว่า”สะท้อนให้เห็นว่าคนเลี้ยงแกะคนนี้ เห็น “คุณ ค่า”ของมาก
อุปมา เรื่องที่สอง ลูกชายคนเล็กมาขอแบ่ง มรดกจากคุณพ่อ คุณพ่อก็แบ่งให้ลูกชายทั้งสองคน ต่อมา ลูกคนเล็กก็ไปเมืองไกล เป็น นักเลงเกเร และผลาญเงินจนหมด เสียทั้งตัว เสียทั้งเงิน เสียทั้งอนาคต เมื่อ เงินหมดแล้ว ก็เกิดกันดารอาหารใน เมืองนั้นด้วย เขาก็ขัดสน เขาไปอาศัยอยู่กับชาวเมืองคนหนึ่ง คนนั้นก็ให้เขาไปเลี้ยงหมู แต่ไม่มีอะไรกิน เมื่อเขาสำนึกตัวแล้ว จึงพูดกับตัวเองว่า “ลูกจ้างของคุณพ่อก็มีมาก ยังมีอาหารการกินอิ่ม และเหลืออีกฉันจะมาตายเสียที่นี่เพราะอดอาหารฉันจะต้องลุกขึ้นไปหาคุณพ่อ และพูดกับท่านว่าฉันผิดต่อพระเจ้าและผิดต่อคุณพ่อ ฉันไม่สมควรได้ชื่อว่าเป็นลูกของท่านต่อไป ขอท่านให้เป็นเหมือนลูกจ้างของพ่อเถิด” แล้วเขาก็ลุกขึ้นไป หาคุณพ่อแต่เมื่อเขายังอยู่แต่ไกลคุณพ่อเห็นก็เมตตา วิ่งออกไปกอดคอ จุบเขา เขามาถึงก็พูด
กับคุณพ่อว่า “ผมไม่สมควรเป็นลูกพ่อ” แต่คุณพ่อสั่งให้คน รับใช้ไปเอาเสื้ออย่างดีที่สุดมาสวมให้ เอา แหวนมาสวมนิ้วมือ เอารองเท้ามาสวมให้ เอาลูกวัวอ้วนพีมาเลี้ยง เพื่อความยินดี เพราะ “ลูกของเราคนนี้ตายแล้ว แต่กลับเป็นอีกหายไป แล้ว แต่ได้พบกันอีก”
อุปมา นี้สะท้อนให้เห็นความจริงหลายประการ เช่น ประการ แรกคือความรัก คุณพ่อรักแลเมตตา ให้อภัยเมื่อลูกกลับมา คุณ พ่อเป็นฝ่ายวิ่งไปกอดจูบให้ชีวิตลูกกลับคืนมามี ศักดิ์แห่งความเป็นคน ความเป็นลูก หากใครทำผิดต่อคุณ ขอให้มีเวลาหนึ่งที่คุณต้องเป็น ฝ่ายไปหาเขาก่อนอย่าถือทิฐิ จงถอด ศักดิ์ศรีและหน้าตาของตนออก และให้ ความรักเป็นตัวนำสู่การคืนดี การคืนดี จะเกิดขึ้นได้ต่อเมื่อมีการให้อภัย การ ให้อภัยคือ การไม่คิดว่า “ความผิดนั้นคือหนี้แค้นที่ต้องชำระ” การให้อภัยคือ การยอมรับเขาเข้ามาในชีวิตของเราอีกครั้งหนึ่ง คุณพ่อยอมรับลูก ลูกก็มีชีวิตขึ้น มาอีก ในอุปมา นี้ คุณพ่อไม่เพียงแต่ “ยอมรับ” แต่ “ต้อนรับ” ด้วย
ประการ ที่สอง ชีวิตมีคุณค่า คนเราอาจผิดพลาดหนีไป ไกลแสนไกล ตัวเองทำผิดพลาด หรือคนอื่นทำให้เราผิดพลาด ขมขื่นก็ตาม เรา อาจรู้สึกว่าหมดตัว ว่างเปล่า อับอาย พ่ายแพ้โดดเดี่ยว อย่าคิดว่า “หมดสิ้นความหวังแล้ว” อย่าคิดว่า “กลับไปก็อายเขา จบกันแล้ว” จากอุปมานี้จะเห็นว่า ลูกคนนี้ตระหนักว่ามีความหวังทั้งจากคุณพ่อและจากตัว เขาเอง เขาเชื่อ ว่าคุณพ่อเขาให้อภัยเขา เขาก็รู้จักให้อภัย ตนเองไม่จมกับความผิดพลาดในอดีต แต่รู้จัก สำนึก ลุกขึ้นกลับมา เขาคิดว่าทำไมฉันต้องมาตาย ชีวิตมี ค่ายิ่ง เขาจึงลุก ขึ้น
อย่า เพียงแต่คิด แต่ ลุกขึ้น ทำในสิ่งที่ถูกต้อง คือ มีชีวิตอยู่ต่อไป.
No comments:
Post a Comment